Wolf Hall

‘Toen ik in 2005 aan mijn boeken over Thomas Cromwell begon, had ik hoge verwachtingen. Het kostte me evenwel de nodige tijd om het materiaal in zijn volledige omvang te bevatten. Ik wist aanvankelijk niet dat ik een trilogie zou gaan schrijven, maar gaandeweg besefte ik welke rijkdom en begoocheling dit uitzonderlijke leven bood. Sindsdien ben ik lang reizende geweest, in het goede gezelschap van archivarissen, kunstenaars, boekverkopers, bibliothecarissen, acteurs, producenten en – als belangrijkste – miljoenen lezers over de hele wereld.

Ik hoop dat ze bij me zullen blijven als we de laatste kilometers van Cromwells leven afleggen, opwaarts naar onmetelijke rijkdom en hoge eer, en dan de abrupte ondergang die eindigt op het schavot bij Tower Hill.'

Hilary Mantel

‘Opstaan.’

Geveld, verdwaasd, zwijgend: hij is gevallen, languit neergeklapt op de kasseien van de binnenplaats. Zijn hoofd is opzij gedraaid, zijn ogen zijn op het hek gericht, alsof er hulp te verwachten valt. Eén goedgeplaatste klap zou nu zijn dood betekenen.

Bloed uit de jaap op zijn hoofd – het resultaat van zijn vaders eerste inspanningen – druipt over zijn gezicht, en zijn linkeroog zit dicht, maar als hij moeite doet, kan hij vanuit zijn rechterooghoek zien dat het stikwerk van zijn vaders laars rafelt. De twijn is losgesprongen van het leer, en een harde knoop erin heeft nog een snee in zijn wenkbrauw getrokken.

‘En nou opstaan!’ buldert Walter boven hem, terwijl hij bedenkt waar hij hem nu zal schoppen. Hij tilt zijn hoofd een paar centimeter op en kruipt op zijn buik naar voren. Hij probeert zijn handen niet bloot te geven; Walter stampt er graag op. ‘Wat moet jij voorstellen, een paling?’ vraagt zijn vader. Hij gaat op een drafje een stukje terug, neemt een aanloop en mikt zijn volgende trap.