Het vuur reddenWinnaar van de Premio Alfaguara, de ‘Booker Prize’ van de Spaanstalige wereld

Wanneer ik een roman schrijf, heb ik een vaag idee van waar ik heen wil. Ik begin met een korte plot en laat vervolgens het verhaal tot me spreken. Tijdens het schrijven vind ik niks geweldiger dan van dag tot dag te ontdekken wie de personages zijn, wat ze willen, in welke richting ze zich bewegen. Ik vertel met de flarden van ervaringen die het leven mij heeft gegeven en gebruik mijn verbeelding om de gebieden te bestrijken die ik niet ken.

In deze roman heb ik uiteindelijk, zonder dat ik dat van plan was, de tegenstrijdigheden van mijn geliefde land Mexico in beeld gebracht. We gaan door een periode van zware criminaliteit, maar laten we niet vergeten dat elke natie te kampen heeft met breekpunten, uitgelokt door de paradoxen die inherent zijn aan haar geschiedenis. Nog geen tachtig jaar geleden beleefde Europa een extreem gewelddadige periode.

Kunst, weten we, geeft geen antwoorden maar stelt wel vragen en uit vragen ontstaat dialoog, het krachtigste instrument van de mens om de werkelijkheid te kunnen veranderen.

Guillermo Arriaga

De vrouw rent. Ze vliegt met enorme passen over straat. Haar achtervolgers raken achterop. In haar hand heeft ze een pistool. Uit een huis komt een gezin. Zonder snelheid te verliezen probeert ze het wapen te verbergen. Ze houdt het stijf tegen haar heup. De oma in het gezelschap ziet haar niet aankomen. Ze probeert haar te ontwijken, maar loopt haar ondersteboven. De oma valt op haar rug. De vrouw mompelt ‘Sorry’ en versnelt weer. Iemand roept haar na: ‘Hé, idioot!’ Ze kijkt achterom. Haar achtervolgers zijn kleine stipjes geworden. Die zullen haar niet meer inhalen. Ze missen de kracht die zij in haar benen heeft. Ze rent door, ze mag niet stoppen. Ze mag absoluut niet stoppen.

‘Als ze ons vinden, vlucht dan de steegjes in’, had hij gewaarschuwd. Daar zou ze veilig moeten zijn. Verdwijnen in het doolhof van smalle straatjes. De vrouw rent door. Ze heeft de uitgestrekte pas van een lange, gespierde atlete. In de verte ziet ze de steegjes al. Daar moet ze heen. Ze hijgt. Ze zweet. Haar belagers rennen achter haar aan. Ze willen haar doden. Een paar minuten daarvoor vlogen de kogels haar nog om de oren. Twee ervan sloegen in in een auto naast haar. Een paar andere suisden vlak over haar heen. Ze hadden op haar hoofd gericht. Ze wilden haar doodschieten.

Net als de man die zij heeft gedood.