'Jaren heb ik in het Colombiaanse oerwoud bij de Stille Oceaan gewoond. Hoe was het leven in het oerwoud? Vroegen ze vaak. Dít beeld heb ik in mijn hoofd: een dode hond op het terrein.

Mijn huis had deuren noch ramen, er waren slechts de vloer, het dak en de muren. ’s Middags na het werk wandelde ik graag. Op een dag stond ik oog in oog met een hond die ik niet eerder had gezien. We schrokken allebei en renden weg in tegengestelde richting. De volgende dag zag ik haar weer, liggend op de grond. Toen ik naar haar toeliep zag ik dat ze dood was, de beweging kwam door de vele wormen die zich door haar heen vraten. Twee dagen later keerde ik terug en vond niets. Dichterbij gekomen ontdekte ik dat ze er wel degelijk was, maar er lag niet meer dan wat plukjes haar en hier en daar een botje.

Zo was het oerwoud, begreep ik. En ook dat er in dat dode lichaam een verhaal zat dat ik op een dag zou vertellen.'

 

Pilar Quintana