Het boek HenryHet intense vervolg op Wolf Hall doet in niets onder voor zijn illustere voorganger!

‘Toen ik in 2005 aan mijn boeken over Thomas Cromwell begon, had ik hoge verwachtingen. Het kostte me evenwel de nodige tijd om het materiaal in zijn volledige omvang te bevatten. Ik wist aanvankelijk niet dat ik een trilogie zou gaan schrijven, maar gaandeweg besefte ik welke rijkdom en begoocheling dit uitzonderlijke leven bood. Sindsdien ben ik lang reizende geweest, in het goede gezelschap van archivarissen, kunstenaars, boekverkopers, bibliothecarissen, acteurs, producenten en – als belangrijkste – miljoenen lezers over de hele wereld.

Ik hoop dat ze bij me zullen blijven als we de laatste kilometers van Cromwells leven afleggen, opwaarts naar onmetelijke rijkdom en hoge eer, en dan de abrupte ondergang die eindigt op het schavot bij Tower Hill.'

Hilary Mantel

Zijn kinderen storten uit de lucht. Hij kijkt toe vanaf een paard, met kilometers Engeland glooiend achter zich. Goudgewiekt laten ze zich vallen, met bloeddorstige blik. Grace Cromwell bidt in de ijle lucht. Ze slaat haar prooi in stilte, en in stilte strijkt ze op zijn vuist neer. Maar de geluidjes die ze dan maakt, het ritselen van veren en het knarsen, het uitschudden van vleugels, het zachte klokklok diep in haar keel, dat zijn geluiden van herkenning, intiem, als van een dochter, knorrig bijna. Op haar borst zitten vegen geronnen bloed, en aan haar klauwen kleven flarden vlees.

‘Je dochters vlogen goed vandaag,’ zal Henry later zeggen. De havik Anne Cromwell deint mee op de handschoen van Rafe Sadler, die keuvelend met de koning oprijdt. Ze zijn moe, de zon staat al laag en ze rijden met de teugels slap tegen de hals van hun rijdier terug naar Wolf Hall. Morgen vliegen zijn vrouw en twee zussen uit. De dode vrouwen, van wie de botten al lang zijn weggezonken in de Londense klei, zijn nu gereïncarneerd. Gewichtloos zweven ze op hoge luchtstromingen. Ze kennen geen medelijden. Ze leggen aan niemand rekenschap af. Hun leven is eenvoudig. Wanneer ze omlaag kijken, zien ze alleen hun prooi en de geleende veren van de jagers, een fladderend, vluchtend universum, één grote maaltijd.