De ex-zoonEen profetisch gebleken debuutroman over het Wit-Rusland van nu

‘Na de ‘Russkaja Premija’ gewonnen te hebben voor De ex-zoon, werd de roman niet alleen lovend besproken, het regende ook kritiek. Het meest voorkomende verwijt luidde kort en bondig: dat bestaat niet. Gelukkig, of ongelukkig genoeg, hebben de gebeurtenissen van 2020 nog weer eens laten zien dat ik in mijn beschrijving van de in coma geraakte Wit-Rus eerlijk was naar mezelf en mijn lezers. Dit boek is een poging te analyseren waarom mijn land in een lethargische sluimertoestand zonk, waaruit het niet leek te willen ontwaken. Dit boek is (althans, dat hoop ik) een verklaring waarom de Wit-Russen in 2020 niet langer wilden verder slapen en uit hun coma ontwaakten. Dit boek is een poging te begrijpen waarom wij ex-zonen en ex-dochters van ons eigen land werden, en ex-kinderen van onze eigen ouders. Dit boek is eigenlijk een lexicon van aanleidingen, een woordenboek van beweegredenen voor de Wit-Russen om uit hun huizen te komen. Mijn nadrukkelijke hoop is dat dit boek op een dag niet meer actueel zal zijn in mijn land.’ 

Het voorjaar liep ten einde. De wijzers van de klok schoven richting halfnegen. Als een laaghangend vliegtuig zette de zon haar landing in. Hier en daar lag er een brug over de in buizen gedwongen rivieren. De lucht werd vochtiger, zweet verdampte. In de stad, die meer aan een syfilislijder deed denken, smolt het asfalt. Stortten acrobaten neer. Van de hitte. Als snaren strekten de bovenleidingen zich uit. Lege trolleybussen legden hun route af. Alle bovenste knoopjes waren losgemaakt. Kleding verschoot van kleur. In de winkels werd meer water verkocht dan ooit. De zwoelte bleef onder doorgangen en in stegen hangen. Zoals Tolstoj eens schreef: de aarde smachtte naar regen. De eerste zongebruinde huid verscheen en zelfs voor de camera konden de oudste inwoners zich zulk weer niet herinneren.